1.
Jedną z najczęstszych przyczyn bólu barku są zmiany zwyrodnieniowe stawu obojczykowo-barkowego.
Do zwyrodnień dochodzi w wyniku zniszczenia chrząstki na powierzchniach stawowych przez co powierzchnie stawowe mocną się ocierają i powodują ból. Do zmian tych dochodzi częściej u osób pracujących fizycznie, noszących ciężary ponad głową lub po przebytych wcześniej urazach stawu barkowo – obojczykowego (upadek, uderzenie). Leczenie jest operacyjne i polega na wycięciu końców kości tworzących staw, czyli na resekcji stawu barkowo – obojczykowego. Rutynowo resekcję stawu barkowo – obojczykowego wykonuje się artroskopowo.
Zanim jednak dojdzie do zmian wymagających interwencji chirurgicznej warto zastanowić się nad dobrą rehabilitacją.
Zwyrodnienia powstają na skutek licznych mikrourazów otaczających staw tkanek w tym mięśni. Prawidłowo przeprowadzona terapia usprawni twoje mięśnie, powięzie, stawy dzięki czemu unikniesz przykrych doświadczeń.
Jeżeli odczuwasz dyskomfort lub ból w tej okolicy nie zwlekaj z terapią bo może być za późno.
Sprawdź naszą ofertę: Ból barku - leczenie, rehabilitacja.
2.
Bark zamrożony
To choroba polegająca na obkurczeniu torebki stawowej (inna nazwa to „obkurczające zapalenie torebki stawowej”, czyli „capsulitis adhesiva”), z jednoczesnym pogrubieniem torebki stawowej co prowadzi do znacznego ograniczenia ruchu w stawie ramienno-łopatkowym.
Ograniczenie ruchu jest czynne i bierne, czyli chory ani samodzielnie, ani biernie przy pomocy lekarza lub terapeuty nie jest w stanie osiągnąć pełnego zakresu ruchu. Bezpośrednia przyczyna tej dolegliwości jest nieznana. Najprawdopodobniej dochodzi do niej wskutek licznych mikrourazów, długotrwałego przeciążania lub unieruchomienia.
W pierwszej fazie choroby dochodzi do pojawienia się dolegliwości bólowych z jednoczesnym postępującym zanikiem ruchomości. Ból jest często bardzo intensywny podczas nocy. Zwykle po kilku miesiącach dolegliwości zmniejszają się lub ustępują, lecz ograniczenie ruchu pozostaje.
Żeby zapobiec skutkom choroby należy podjąć rehabilitację. Zabiegi nie powinny powodować bólu – nic na siłę! Pełny czas leczenia może wynosić od 1 do 2 lat. Istotne jest zrozumienie choroby i cierpliwość.
Wszelkie próby intensywnego, gwałtownego przyspieszenia naturalnego przebiegu choroby mogą skończyć się nawrotem dolegliwości bólowych i ponownym „zamrożeniem” stawu. W wyjątkowych przypadkach należy rozważyć leczenie operacyjne, czyli przecięcie torby stawowej podczas artroskopii, co powoduje uwolnienie stawu i przywraca ruch. Leczenie chirurgiczne powinno być zarezerwowane tylko dla chorych, u których długotrwała rehabilitacja nie przynosi efektów. Niezmiernie ważna jest ostrożna i delikatna rehabilitacja w okresie pooperacyjnym.
3.
Uszkodzenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia
Ścięgno to rozpoczyna się na guzku nadpanewkowym łopatki i obrąbku stawowym, a następnie przechodzi w okolicy bruzdy międzyguzkowej kości ramiennej. Do uszkodzenia ścięgna dochodzi najczęściej w okolicy przyczepu do kości, wspólnie z obrąbkiem panewki tak zwane uszkodzenie typu SLAP (superor labrum anterior-posterior) albo w okolicy bruzdy międzyguzkowej w sąsiedztwie ścięgna stożka rotatorów.
Uszkodzenie to występuje stosunkowo rzadko. Najczęściej spotykamy się z nim u ludzi po 40 – 50 roku życia, pracujących fizycznie. Spowodowane jest nagłym wzrostem napięcia mięśnia przy zgiętym stawie łokciowym i znacznym obciążeniu przedramienia.
Charakterystycznym objawem jest ból ramienia połączony z uczuciem „rozdzierania”. Przy próbie napięcia mięśnia dwugłowego stwierdzamy zmianę jego zarysu, a siła mięśniowa jest nieco osłabiona. Objawia się także kłującymi bólami np. podczas rzucania, ruchów zamachowych, nasilającymi się dodatkowo przy obciążeniu.
U osób dotkniętych tą dolegliwością można zastosować artroskopię, która pozwoli nam bezpośrednio potwierdzić takie rozpoznanie i jednocześnie naprawić przyczep głowy długiej, który będzie zreponowany i mięsień dwugłowy zacznie się leczyć.
Rehabilitacja we wczesnym stadium polega na redukcji napięcia mięśnia dwugłowego ramienia oraz opracowaniu manualnym całego kompleksu ramienno-barkowego. Następnie reedukacji prawidłowych wzorców ruchowych ramienia, tak by nie dochodziło do urazu ścięgna. Zastosowanie zabiegów fizykalnych mających na celu przyspieszenie regeneracji mięśnia i ścięgna np fala uderzeniowa wymaga dużej ostrożności, by nie doszło do trwałych uszkodzeń.
Lepiej leczyć wcześniej, niż poddawać się chirurgii.
Dowiedz się więcej na temat: Bóle kończyn górnych i dolnych.
4.
Niestabilność stawu łopatkowo-ramiennego
Objawy:
ból w obrębie barku, ograniczona ruchomość kończyny górnej. Czasem dochodzi do nawykowego zwichnięcia stawu – wysunięcia głowy kości ramiennej w tył lub przód całkowite lub częściowe.
Jest to staw kulisty i cechuje go największa ruchomość. W zawiązku z powyższym narażony jest na wiele urazów i uszkodzeń. Jego prawidłowe funkcjonowanie zależy od kondycji i „współpracy” wielu mięśni, więzadeł.
W wyniku osłabienia części struktur barku, lub nadmiernego obciążenia np. w skutek urazu może dojść do niestabilności. Co to znaczy? – bark zamiast zostać w swoim miejscu przesuwa się najczęściej do przodu lub całkowicie opuszcza staw łopatkowo ramienny. W takim przypadku dochodzi do uszkodzenia części więzadeł, torebki stawowej, ścięgien i mięśni.
Co można zrobić?
Rehabilitacja w celu wzmocnienia aparatu więzadłowego i mięśniowego. Normalizacja napięć mięśniowych. Przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych w celu zapobiegania ponownym problemom. Działanie przeciwbólowe w początkowym stadium.
Ostatecznie, gdy rehabilitacja nie odnosi zamierzonego celu leczenie operacyjne.
5.
CDN
